جانم فدای رهبر

به متوکل گزارش داده بودند که امام هادی (ع) قصد شورش دارد. او نیز دستور داد تا سربازان غافلگیرانه به منزل امام حمله برند. وقتی سربازان وارد خانه شدند امام(ع) را دیدند که لباسی پشمینه به تن دارد در اتاقی که کف آن از شن و ماسه است نشسته و آیاتی از قرآن را زمزمه می‌کند. امام (ع) را با همان حال نزد متوکل بردند وقتی امام به مجلس متوکل وارد شد، او کاسه شرابی در دست داشت. متوکل آن حضرت را در کنار خود جای داد و پیاله‌ای به طرف او گرفت و گفت: بنوش. امام فرمود: گوشت و خون من به شراب آلوده نشده است. - پس شعری بخوان - کمتر شعر می‌خوانم متوکل  اصرار ورزید و آن حضرت اشعاری خواندند که ترجمه آن اشعار چنین است: *بر قله کوهها به سر می‌بردند و مردان نیرومند نگاهبانشان بودند. *اما قله‌ها کاری برای آنها نساخت. *از پس عزت از پناهگاه‌های خود برون آورده شدند و در حفره‌ها جایشان دادند و چه فرود آمدن بدی بود. *و چون در گور شدند، یکی بر آنها بانگ زد که تختها و تاجها و زیورها کجا رفت؟ *چهره‌هائی که به نعمت خو کرده بود و پرده‌ها جلو آن آویخته می‌شد چه شد؟ *و قبر به سخن آمد و گفت: کرمها بر این چهره‌ها کشاکش می‌کنند. *روزگاری دراز بخوردند و بپوشیدند و از پس خوراکی طولانی خورده شدند. * مدتها خانه‌ها ساختند تا در آنجا محفوظ مانند و از خانه‌ها و کسان خویش دور شدند و برفتند * مدتها مال اندوختند و ذخیره کردند و برای دشمنان گذاشتند و برفتند. منزلهایشان خالی ماند و ساکنانش به گور سفر کردند. زمانی که شعر امام پایان یافت چشم حاضران گریان شد. متوکل که از کثرت گریه صورتش خیس شده بود دستور داد بساط شراب را برچینند. سپس دستور داد امام را با احترام به خانه‌اش بازگردانند.[1] بهره ای از کلام امام: *دنيا همانند بازارى است كه عدّه اى در آن براى آخرت سود مى برند و عدّه اى ديگر ضرر و خسارت متحمّل مى شوند.[2] *مردم در دنيا به وسيله ثروت و تجمّلات شهرت مى يابند ولى در آخرت به وسيله اعمال محاسبه و پاداش داده خواهند شد.[3] تمام زاویه ها را کشیده ای قائم آهای سرو قدِ سرترین سرت سالم غزال "اُم ولد"نور چشم های جواد پدر بزرگ شب قدر-حضرت قائم- پدر:غریب پدر:آشنا پدر:مظلوم پسر:مراد پسر:مجتهد پسر:عالم نشانه های امامت تمام شد وقتی شکفت کنج لبت خالی از بنی هاشم تو با لباس سپیدی و بالباس سیاه برای دیدن تو کعبه می شود عازم درست نیمه ی ذی الحجه بعد حج هر سال تو مَحرمی و حرم می شود تو را مُحرم زیارتی به بلندای جامعه از توست زیارتی که شب قدر می شود لازم زیارتی که خودش هست "محتشم"پرور درست کرده به کرّات "اکبر ناظم" دوتا فقط همه ی راز جامعه ست بگو فقط"بکم فتح الله" فقط "بکم یختم" شاعر: مهدی رحیمی پیروز باشید سید مهدی خدایی موج همراه

به متوکل گزارش داده بودند که امام هادی (ع) قصد شورش دارد. او نیز دستور داد تا سربازان غافلگیرانه به منزل امام حمله برند. وقتی سربازان وارد خانه شدند امام(ع) را دیدند که لباسی پشمینه به تن دارد در اتاقی که کف آن از شن و ماسه است نشسته و آیاتی از قرآن را زمزمه می‌کند. امام (ع) را با همان حال نزد متوکل بردند وقتی امام به مجلس متوکل وارد شد، او کاسه شرابی در دست داشت. متوکل آن حضرت را در کنار خود جای داد و پیاله‌ای به طرف او گرفت و گفت: بنوش. امام فرمود: گوشت و خون من به شراب آلوده نشده است. - پس شعری بخوان - کمتر شعر می‌خوانم متوکل اصرار ورزید و آن حضرت اشعاری خواندند که ترجمه آن اشعار چنین است: *بر قله کوهها به سر می‌بردند و مردان نیرومند نگاهبانشان بودند. *اما قله‌ها کاری برای آنها نساخت. *از پس عزت از پناهگاه‌های خود برون آورده شدند و در حفره‌ها جایشان دادند و چه فرود آمدن بدی بود. *و چون در گور شدند، یکی بر آنها بانگ زد که تختها و تاجها و زیورها کجا رفت؟ *چهره‌هائی که به نعمت خو کرده بود و پرده‌ها جلو آن آویخته می‌شد چه شد؟ *و قبر به سخن آمد و گفت: کرمها بر این چهره‌ها کشاکش می‌کنند. *روزگاری دراز بخوردند و بپوشیدند و از پس خوراکی طولانی خورده شدند. * مدتها خانه‌ها ساختند تا در آنجا محفوظ مانند و از خانه‌ها و کسان خویش دور شدند و برفتند * مدتها مال اندوختند و ذخیره کردند و برای دشمنان گذاشتند و برفتند. منزلهایشان خالی ماند و ساکنانش به گور سفر کردند. زمانی که شعر امام پایان یافت چشم حاضران گریان شد. متوکل که از کثرت گریه صورتش خیس شده بود دستور داد بساط شراب را برچینند. سپس دستور داد امام را با احترام به خانه‌اش بازگردانند.[1] بهره ای از کلام امام: *دنيا همانند بازارى است كه عدّه اى در آن براى آخرت سود مى برند و عدّه اى ديگر ضرر و خسارت متحمّل مى شوند.[2] *مردم در دنيا به وسيله ثروت و تجمّلات شهرت مى يابند ولى در آخرت به وسيله اعمال محاسبه و پاداش داده خواهند شد.[3] تمام زاویه ها را کشیده ای قائم آهای سرو قدِ سرترین سرت سالم غزال "اُم ولد"نور چشم های جواد پدر بزرگ شب قدر-حضرت قائم- پدر:غریب پدر:آشنا پدر:مظلوم پسر:مراد پسر:مجتهد پسر:عالم نشانه های امامت تمام شد وقتی شکفت کنج لبت خالی از بنی هاشم تو با لباس سپیدی و بالباس سیاه برای دیدن تو کعبه می شود عازم درست نیمه ی ذی الحجه بعد حج هر سال تو مَحرمی و حرم می شود تو را مُحرم زیارتی به بلندای جامعه از توست زیارتی که شب قدر می شود لازم زیارتی که خودش هست "محتشم"پرور درست کرده به کرّات "اکبر ناظم" دوتا فقط همه ی راز جامعه ست بگو فقط"بکم فتح الله" فقط "بکم یختم" شاعر: مهدی رحیمی پیروز باشید سید مهدی خدایی موج همراه

اعمال روز عرفه در مفاتيح الجنان خوشا به حال کسانی که در صحرای عرفات دل به دریای معرفت زده اند. رحمت خدا در این روز آنچنان بر اهل عرفات ریزان است که هیچ دستی نا امید از درگاه خداوند باز نمی گردد. رسول خدا (ص) فرمودند: گناه كارترين فرد در عرفات كسی است كه از آن‏جا باز گردد در حالی كه گمان می‏برد آمرزيده نخواهد شد. [1] و خوشا به حال کسانی که خود را به سرچشمه معرفت، امام ابا عبد الله الحسین(ع) در کربلا رسانده اند که بهره شان کمتر از اهل عرفات نیست. و خوشا آنان که در شهر و دیار خودشان دلهایشان را با معرفت جویان عرفات همراه می سازند. در شب و روز بزرگی که در پیش است تنها بهانه ای کافیست تا باران رحمت و مغفرت خداوند بر ما سرازیر شود. این بهانه می تواند دستی خالی باشد که خاضعانه به پیشگاه خداوند پیشکش می شود. می تواند روزه یا غسل روز عرفه باشد. می تواند دعای با شکوه امام حسین(ع) در روز عرفه باشد. بهترین دعا در این روز دعا برای کسب معرفت امام زمان(عج) است که تنها راه شناخت خداوند است. مردی از یاران حضرت امام حسین (ع) عرضه داشت: ای پسر رسول خدا (ص) پدر و مادرم به فدای تو باد؛ معرفت و شناخت خدا چیست؟ حضرت سید الشهدا(ع) فرمودند: «آن است که اهل هر عصر و زمانی، امامی را که اطاعتش بر آنها واجب است را بشناسند»[2] تسبیحات پیامبر اسلام در روز عرفه دعای امام سجاد در روز عرفه دعای عرفه امام حسین(ع) صلوات روز عرفه اعمال روز عرفه در مفاتيح الجنان جز وصل تو دل به هرچه بستم، توبه بی یاد تو هر جا که نشستم، توبه در حضرت تو، توبه شکستم صد بار زین توبه که صد بار شکستم توبه از بس که شکستم و ببستم توبه فریاد همی کند ز دستم، توبه دیروز به توبه ای شکستم ساغر وامروز به ساغری شکستم توبه از هر چه نه از بهر تو کردم توبه ور بی تو غمی خوردم از آن غم توبه و آن نیز که بعد ازین برای تو کنم گر بهتر از آن توان از آن هم توبه شاعر: ابو سعید ابوالخیر التماس دعا سید مهدی خدایی موج همراه

هفتمین روز از ماه ذیحجه سالرزو شهادت پیشوای پنجم از اهلبیت رسول خدا(ص)، امام محمد باقر(ع) است. مردی که همچون پدران بزرگوارش در دانش و ایمان و تقوا و همه فضایل اخلاقی بر همه خلق خدا پیشتاز بود. مردی که رسول خدا (ص) او را همسنگ قرآن نامید و پیروی از او را مایه هدایت امت اسلام دانست و مزد رسالتش را در محبّت و مودّت او قرار داد. دریغ که مردمان ناسپاس بار دیگر امام زمانشان را نشناختند و امامی دیگر مظلومانه با زهر کینه مسموم و به شهادت رسید. مردی که می توانست آرامان شهری که رسول خدا (ص) بنا نهاده بود را به سر منزل مقصود برساند، در گوشه حجره ای جان داد و از میان مردمان پر کشید و در قبرستان بقیع که گواه مظلومیت خاندان پیامبر (ص) مدفون گشت و اندوهی بزرگ را در دل حق جویان به جا گذاشت. درسی از زندگی امام باقر (ع) در حال عبور از باغستانهای اطراف مدینه بود که امام باقر (ع) را در حال کارگری و کشاورزی دید. با خود گفت: بايد او را نصيحت كنم تا خود را در اين كهولت سنّ و سنگينى بدن به زحمت نياندازد. جلو رفت و گفت: ای فرزند رسول خدا (ص) تو از بزرگان قریش هستی چرا با این سن و سال در این هوای گرم اینگونه در طلب مال دنیا می کوشی؟ اگر در این حال مرگ به سراغ تو آید در پيشگاه خداوند چه جوابى دارى؟ امام (ع) فرمود: به خدا سوگند، چنانچه در اين حالت ، مرگ سراغ من آيد در بهترين حالت ها خواهم بود؛ زیرا مشغول طاعت خدا هستم و مى خواهم خود را از افرادى همانند تو بى نياز گردانم و سربار جامعه نباشم ؛ زيرا هر كه سربار جامعه باشد، گناه و معصيت خداى تعالى را كرده است.[1] بهره ای از کلام امام باقر (ع) * شخص حريص به دنيا مانند كرم ابريشم است كه هر چه بيشتر ابريشم به دور خود مي تند ، راه بيرون شدنش را دورتر و مشكل تر می كند ، تا اينكه از غم و اندوه بميرد[2] * افزايش نعمت از جانب خداوند قطع نمي شود ، مگر اينكه شكر از جانب بندگان قطع گردد .[3] مرثیه صدای صاعقه آمد که در هوا زده بود گمان کنم که خدا مرد را صدا زده بود به خنده ي دم آخر کمي تسلي داد به جبرئيل که از غصه، ضجه ها زده بود کسي که پيکره نيمه جان او آن شب به شدت از اثر زهر دست و پا زده بود در اين ميانه، عطش؛ اين حقيقت مکشوف به بوم زندگی اش رنگ نينوا زده بود عجيب بود که با حال تشنگی، به سرش هواي نعل و سم اسب و بوريا زده بود و ديد او سر شش ماهه را در آن اثنا که ناشيانه کسی روی نيزه ها زده بود دلش رضا نشد از آن کسي که عاشورا به عمه زينب او حرف ناسزا زده بود هزار سال پس از او ميان شعر، کسي گريز روضه خود را به کربلا زده بود... شاعر: پيمان طالبی صلوات بر امام محمد باقر(ع) زيارت ائمه بقيع(ع) پیروز باشید سید مهدی خدایی موج همراه